Wehe den hoorn
Wehe en Den Hoorn, hoewel dorpen van uiteenlopende ouderdom en verschillend karakter, zijn in 1963 tot tweelingdorp samengevoegd. Wehe is in de middeleeuwen ontstaan op een finke wierde met een rechthoekige structuur. Den Hoorn is een vaart- en streekdorp, na de middeleeuwen gegroeid langs de Hoornse Vaart en de Mernaweg. Ten noordwesten van Wehe lag de borg Huis te Wehe, ook wel Borgweer of naar het daar residerende geslacht Starkenborgh genoemd. De borg werd omstreeks 1650 gebouwd en is in 1823 afgebroken. De borgstee is nog te herkennen aan een deel van de oprijlaan en de grachten, omringd door bos. Het gebied wordt door Staatsbosbeheer beheerd.
De hoog op de wierde staande kerk van Wehe dateert, gezien het dikke muurwerk, vermoedelijk uit het tweede kwart van de 13e eeuw. Zij oogt echter niet oud omdat ze in 1880 een gepleisterde mantel kreeg. De toren is deels opgetrokken van kloostermoppen en werd bij de herstelbeurt van de kerk in 1656 verhoogd met een achtkante bakstenen lantaarnbekroning. Inwendig is er heel wat gebeurd om het te laten dienen als cultureel centrum ’t Marnehoes. Na de reformatie bleef Den Hoorn katholiek, waarschijnlijk onder bescherming van de adellijke geslachten op de borg Lulema in Warfhuizen. In 1730 kwam er een kerkje dat in 1803 kon worden vervangen. In 1842 werd een eigen begraafplaats aangelegd en spoedig kwam er een eigen lagere school.
Op de hoek van de Warfhuisterweg en de Mernaweg werd naar ontwerp van Jos en Pierre Cuypers jr. in 1927 de grote, triomfalistische kerk gebouwd en om de hoek in 1875 de nieuwe katholieke school in neogotische stijl die in 1921 werd uitgebreid.
Aan de Mernaweg staat een lange reeks representatieve woningen, waarvan de oudste uit de tweede helft van de 19de eeuw dateert, een periode die de landbouw grote welvaart bracht. De witgepleisterde villa’s in vernieuwingsstijl van kort na 1900 vallen op in deze omgeving.
Colofon
Bron: Noordboek
